- De uit Engeland afkomstige Richardus de Busto, die aan de universiteit van Parijs de graad van magister artium had behaald, trad ten tijde van abt Wigboldus (1218-1242) bij de cisterciënzers van Aduard in, waar hij tot leraar aan de kloosterschool werd benoemd. Hij staat te boek als auteur van een geschrift De harmonia en een brief met hagiografische notities over ordeleden (onder meer Bernardus van Clairvaux) aan een kloosterling in de abdij Eberbach bij Mainz.
- De relieken van Richardus, die opgesteld waren in de kapittelzaal van Aduard, zullen naar alle waarschijnlijkheid het cultusobject gevormd.

- Tijdens Richardus’ leven zouden door zijn kennis van de geneeskunst verschillende mensen zijn genezen; deze genezingen werden door tijdgenoten als wonderdadig gezien en vormden aanleiding tot een toeloop van mensen. In de vita die over hem is geschreven, worden genezingen vermeld van een aan waterzucht lijdende vrouw uit Uithuizen en van een jongeman, die aan vallende ziekte leed. Ook werd hem de gave van de profetie en van duiveluitdrijving toegedicht. Na zijn dood († 21 december 1266) werd zijn graf bij de ingang van de abdijkerk te Aduard in ere gehouden en na enige tijd zou het gebeente zijn opgegraven en verheven in de kapittelzaal, waar zijn gedachtenis om niet nader aangegeven redenen op 30 december placht te worden gevierd. Ook na zijn dood werden hem nog wonderen toegeschreven, zoals de bewerkstelliging van vruchtbaarheid bij een kinderloos gebleven echtpaar en de redding van een kind dat te zwak was geboren. 
- De optekening van deze wonderdaden in een vita zullen noodzakelijk zijn geweest om zijn heiligheid te staven. Volgens de laat 15e-eeuwse kroniek van Aduard zou immers abt Fredericus Gayckinga van Aduard (1329-1350) omstreeks 1340 de heiligverklaring van twee Aduarder kloosterlingen, Richardus de Busto († 1266) en Emmanuel de Sescalco († 1298), te Rome hebben bepleit, maar deze poging faalde om financiële redenen. Er dient overigens te worden opgemerkt dat de pausen in de tijd van Fredericus Gayckinga niet te Rome, maar te Avignon resideerden; de laat 15e-eeuwse Aduarder kroniekschrijver zal op dit punt abuis zijn (of heeft hij de canonisatiepoging uit de duim gezogen?). Richardus' heiligheid werd volgens deze kroniek onderstreept door een verwijzing naar een vermelding op rijm en in proza die te lezen was op een ‘tabulam imagine ipsius depictam’, waarmee vermoedelijk zijn grafzerk, een gedachtenisplaquette of een geschilderd paneel is bedoeld. De vita van Richardus zal in Aduarder kring zijn samengesteld, mogelijk met het oog op de verhoopte heiligverklaring, maar in de literatuur is de datering van de vita omstreden (overigens zonder noemenswaardige argumentatie) en varieert van kort na 1266 (Koppius) tot late 15e eeuw (Romein).
- De vita van Richardus is slechts bekend uit twee vroeg 17e-eeuwse afschriften en vertoont in deze versie de tekenen van een aan alle formele vereisten beantwoordend gelegenheidsgeschrift, waardoor een al te vroege datering van het verloren gegane origineel weinig aannemelijk is; het zal in elk geval niet uit de 13e eeuw dateren, maar zelfs bij een 14e-eeuwse datering vallen vraagtekens te plaatsen. Het is derhalve de vraag of de versie waarover we nu nog beschikken, stamt uit de periode dat canonisatie werd nagestreefd, of eerst veel later tot stand gebracht is. Het te Brugge berustende afschrift is door de cisterciënzer Carolus de Visch (1596-1666) uit de Duinenabdij bij Brugge voor eigen gebruik vervaardigd naar een handschrift dat hij naar eigen zeggen in het klooster Altencamp aantrof; het in Brussel bewaarde exemplaar had hij ten behoeve van de Bollandisten afgeschreven naar een handschrift dat hij in de abdij Eberbach bij Mainz had gevonden en daar door toedoen van een uit Aduard gevluchte monnik in 1603 was terechtgekomen.
- De vita zelf rept niet expliciet van bedevaarten naar Richardus na diens overlijden. Er wordt slechts zondere nadere plaatsaanduiding gewezen op gebeden om voorspraak van de heilige. Hieruit valt niet zonder meer op te maken dat men bezoeken aan de relieken bracht. Ook de Aduarder kroniek, die opmerkelijkerwijs al niet bijzonder uitvoerig spreekt over Richardus' leven, laat staan zijn ‘Nachleben’, levert geen bedevaartattestatie. Niettemin heeft klaarblijkelijk in de loop van de 16e eeuw in contrareformatorische kringen de mening postgevat dat pelgrims het graf van Richardus plachten te bezoeken. In het postuum verschenen werk over Nederlandse heiligen (1595) van Johannes Molanus wordt voor het eerst vermeld dat Richardus ‘ofschoon niet heiligverklaard, toch met wonderen en bedevaarten verlicht’ was (‘miraculis & peregrinationibus clarus, non tamen canonizatus’). Molanus beroept zich hiervoor op een helaas niet overgeleverde brief van de aartsdiaken van het bisdom Groningen Adam Wachtelaer, sedert 1571 officieel inquisiteur en boekcensor, een informant aan wie hij ook informatie over andere Groningse heiligen, zoals o.a. Walfridus en Radfridus van Bedum, te danken had. In eerdere hagiografische werken had Molanus Richardus nog niet vermeld. Gezien het karakter van de vita en de betrekkelijk geringe informatie die de Aduarder kroniek over Richardus levert, kan niet worden uitgesloten dat de hagiografische aandacht die Richardus op het einde van de 16e eeuw heeft gekregen, tegen de achtergrond van het toenmalige contrareformatorische offensief moet worden gezien.